De in 1942 in Mississippi geboren Linsey Alexander groeide op in Memphis, voordat hij in 1959 naar Chicago trok. Luisterend naar o.a. Howlin' Wolf ontdekte hij daar de blues. Hij kocht een gitaar, leerde zichzelf spelen en vormde zijn eigen band, waarmee hij in de clubs van de South Side van Chicago speelde. Alexander wordt een graag geziene gast in de bluesclubs van de Windy City. Hij brengt een aantal albums uit in eigen beheer, tot Delmark Records hem in 2012 tekent voor het album "Been There Done That",  een album vol met originele composities en een eerbetoon aan zijn overleden vriend Willie Kent. Met een negenkoppige band bracht hij op dit livealbum twaalf songs en dit met een complete blazerssectie en het virtuoze harpspel van Billy Branch, die wel voor een extra tintje zorgde voor Linsey's debuut bij dit Delmark label. Een mooie begeleiding als u het me vraagt, en wederom waren deze heren te horen op "Come Back Baby" (2014), waarvan elf van de dertien songs geschreven zijn door onze inmiddels 78-jarige bluesman. Hij is dan ook één van de hardst werkende bluesartiesten in die zeer concurrentiële Windy City scène. Hij is gewoon een volleerd gitarist en zanger, zijn humoristisch, en soms tot nadenken originele teksten blijven ons dan ook steeds boeien. Dit waren alvast twee releases niet te missen voor iedere liefhebber van no-nonsense Chicago blues. Dat geldt evenzeer voor Alexander's derde cd "Two Cats" (2017) voor dit label. Kleurrijke songs met een flinke dosis soul, R & B en funk, gedragen door Alexander’s diepe, gruizige stem.

Nu anno 2020 brengt Linsey Alexander zijn vierde album "Live At Rosa's" weer uit op het vermaarde Delmark label en is opgenomen tijdens twee live shows in de legendarische Chicago bluesclub, Rosa's Lounge. De veelgeprezen plaat "All Your Love, I Miss Loving": Live in de Wise Fool's Pub Chicago" van Otis Rush was Delmark's referentie voor de productie van Linsey's nieuwe project. Otis' livealbum is een ultiem voorbeeld van een authentiek bluesalbum.  Voor Linsey's nieuwe livealbum "Live at Rosa's" streefde het Delmark team met Julia Miller, Elbio Barilari en Steve Wagner voor een grote moderne sound met een klassiek concept. En dat is duidelijk hoorbaar, want wat een energie en warmte die Linsey en zijn band op het podium ontketenen is echt enorm. Dit album, dat de erfenis van Delmark's geweldige live-opnamen voortzet, is dan ook een mijlpaal in de carrière van Linsey Alexander. Op "Live At Rosa's" wordt  Alexander (gitaar, vocals) omringd door Sergei Androschin (gitaar), Roosevelt Purifoy (keys), Ron Simmons (bas) en 'Big' Ray Stewart (drums).

Linsey schreef vijf nummers, naast vier covers van artiesten die hem hebben geïnspireerd. Meestal gaan zijn songs over moeizame relaties of flarden levensgeschiedenis. Met zijn rauwe soulvolle stem maakt Linsey van elke song ofwel een invoelende slowblues of een relaxte hetzij funky blues. Hier en daar documenteert de song een of ander aspect van zijn levenstraject dat hij in entertainende beeldtaal weet om te zetten. Alhoewel overwegend Chicago Blues refereert deze soms ook naar zijn zuiderse roots. Hij absorbeerde ook enige invloeden van blueshelden met wie hij ooit speelde zoals o.m. Bobby Rush, Buddy Guy en Otis Clay, maar blijft in de eerste plaats de bluesman die zijn eigen stijl vervolmaakt. Alexander opent met B.B. King's "Please Love Me", voor het eerst live opgenomen in 1965. Interessant is dat dit nummer ook het openingsnummer was van het eerder genoemde Otis Rush livealbum dat drieënveertig jaar eerder werd opgenomen. Alexander's intro en solo zijn fantastisch, want hij zingt "If you love me baby, you'll do everything I say...if you don't love me baby, you better get down on your knees and bidden".

De originelen omvatten het nummer "My Days Are So Long", dat afkomstig is van Alexander's uitgegeven album uit 2006 op het Hoochie Man-label.  Het afsluitende "Going Back To My Same Old Used To Be", is gebaseerd op een riff die hij leerde van zijn zoon, Nick Alexander, ook een volleerd gitarist, de appel valt niet ver van de boom. Er verschenen nog drie originelen op het studioalbum "Come Back Baby" uit 2014, waaronder "I Got A Woman", "Goin' Out Walking", en "Snowing in Chicago". De andere covers die hielpen om Alexander te inspireren zijn "Have You Ever Loved A Woman", opgenomen door Freddie King in 1969, met prachtig gitaarwerk en een geweldige zang van Alexander, "Ships On The Ocean" geschreven en opgenomen door Junior Wells in 1965 en Benny Latimore's "Somethin' Bout' Cha' " voor het eerst opgenomen in 1976, met een tragere klassieke beat. Alexander's uitvoering van deze originelen en covers toont alleen maar respect voor de traditie.  Zelf is Linsey ook een meesterlijk gitarist, die zijn spel varieert, indringend of invoelend. Linsey lijkt vergroeid met de blues die een wezenlijk deel van hem uitmaakt, zoals zo vaak bij ontvankelijke muzikanten die zelf hun weg moeten banen en hun kansen zelf moesten creëren. Hij houdt zijn songs bovendien authentiek wars van gekunstelde effecten. Voor hem is de blues een levenskrachtig en ademend iets dat aan zijn soul moet appelleren, en die Alexander met dit nieuwe album de liefde en het respect zou moeten brengen die hij verdient.